Kredia e imazhit: Astrid Stawiarz/Getty ImagesJo shumë muzikantë mund të shoqërohen me muzikantë si Harry Potter, Homer Simpson dhe Carrie Bradshaw. Por kur EW mblodhi listën e saj të 100 personazhet më të mëdhenj të 20 viteve të fundit për kopertinën tani në stendat, ne duhej të përfshinim Gorillazkuarteti imagjinar i filmave vizatimorë që kryen tre albume të vërteta (2001 Gorillaz2005 Ditët e Demonësdhe këtë pranverë Plazhi Plastik, të gjitha yjore). Unë fola me krijuesit njerëzorë të Gorillaz-Vajza e tankeve artisti pamor Jamie Hewlett dhe këngëtari i Blur Damon Albarn (foto, ulur nga e majta në të djathtë) – për të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen e projektit. Lexoni pas kërcimit për pyetjet dhe përgjigjet tona të plota.
JAVAVE ARGËTUESE: Një vend i mirë për të filluar mund të jetë fundi i viteve ’90, kur ju për herë të parë keni pasur idenë për të krijuar një grup vizatimor. Cila ishte shkëndija fillestare për këtë?
JAMIE HEWLETT: Ne ndamë një apartament në Londër, dhe mendoj se thjesht ishim ulur duke parë MTV. Ne menduam se duhej të prisnit një kohë të gjatë përpara se të dilte ndonjë gjë e mirë. Do të ishte video e çuditshme e Spike Jonze ose Hype Williams, dhe më pas pjesa tjetër do të ishte shumë e keqe. Pra, ne patëm idenë shumë të thjeshtë: Le të bëjmë një grup të animuar. Nuk kishte asnjë formulë të madhe apo plan të madh. Filluam të ngatërroheshim për rreth gjashtë muaj. Unë bëja dizajne, Damon po bënte demo. Nga kjo u rrit disi. Dhe është ende në rritje tani, 10 vjet më vonë. Është një projekt që po bëhet gjithnjë e më i madh. Për mua, definitivisht nuk e ndjej se është e plotë. Nuk e di për mendimet e Damonit për këtë. Por unë mendoj se është diçka që mund të vazhdojë të rritet derisa të arrijë një pikë ku ne nuk mund të shkojmë më tej me të. Nuk kemi arritur ende në atë pikë. Nuk e di nëse do ta bëjmë.
A kishte një pamje të veçantë që po përpiqeshit të kapni kur po projektonit personazhet, Xhemi?
JH: Doja që ata të dukeshin të lezetshëm, por jo në terma të animuar të çuditshëm. Doja që secili të kishte një karakter individual që ishte interesant. Si grup së bashku, ata kishin nevojë të projektonin një imazh që na tërhiqte ne – i cili për ne ka qenë gjithmonë pak i çmendur, pak i errët, pak i thyer. Kjo ishte atmosfera. Ne nuk donim që ata të ishin personazhe të lezetshëm në skateboard që bënin surfing në rrugë ose sido që ta quajnë. Sportet ekstreme. (Qesh)
Damon, sa menduat për personazhet kur po bënit muzikën për këto tre albume të Gorillaz?
DAMON ALBARN: (Qesh) Epo, të jem i sinqertë me ty – Xhemi thotë: “Mos më lësho këtu”. Epo, është vërtet e vështirë. Unë besoj se ato janë një lloj manifestimi i psikikës sonë kolektive. Muzika është në një farë mënyre e martuar me këtë. Pra, në këtë kuptim ata punojnë së bashku.
A ka njëri prej jush të preferuarit mes katër personazheve?
JH: Epo, padyshim (basist imagjinar) të Murdocit pak e preferuar.
DA: Unë mendoj se ne nuk kemi eksploruar vërtet aq sa duhet të bëjmë. Zëri i Murdoc është shumë i fortë. Ndoshta duhet të gjejmë tre zëra po aq të fortë dhe atëherë mund të bëjmë biseda. (Qesh) Ka kaq shumë gjëra që mund të bëjmë për ta zhvilluar atë.
JH: Është shumë e vështirë.
DA: Në një farë mënyre papërsosmëritë e tij janë ato që e bëjnë atë interesante për ne. Sepse sigurisht që nuk kemi arritur aq sa mundemi me të.
Kur po i dërgoni këto mesazhe të çmendura nga goja e Murdokut, çfarë ju tërheq për këtë? A është argëtim? A është çlirim?
DA: Epo, po. Mund të thuash gjëra që nëse do të dilnin nga goja ime do të ishin thellësisht ofenduese për shumë njerëz.
JH: Është shumë çliruese kur e nxjerr veten jashtë ekuacionit, dhe çliruese, sepse të lejon të eksperimentosh. Ne jemi të dy artistë – në njëfarë mënyre. Pra, aftësia për të eksperimentuar dhe provuar gjëra të ndryshme është jashtëzakonisht e rëndësishme. Për të qenë në gjendje të shkoj dhe të bëjë një operë kineze, për shembull, mund të na qeshnin nëse do ta kishim provuar këtë 15 vjet më parë. Mendoj se i kemi lejuar vetes të përpiqemi të bëjmë gjithçka. Dhe kjo do të thotë se ardhja në punë çdo ditë është emocionuese.
Cila është gjëja juaj e preferuar që keni mundur të bëni me personazhet e Gorillaz?
DA: Më pëlqeu të luaja turneun e parë pas ekranit. Kjo ishte shumë e trashë nga ne, por shumë e këndshme. Por ishte e vështirë të vazhdohej kështu. Mendoj se elementi njerëzor i grupit kërkonte që ne të kishim pak më shumë jetë. Mendoj se luajtja me holograme në Grammy ishte pjesërisht e suksesshme. Ishte e mrekullueshme në TV. Kishte një atmosferë të mrekullueshme për të. E dini, vetëm të qenit në gjendje të jemi aq eklektik sa vazhdojmë të jemi vizualisht dhe muzikalisht është motivimi ynë kryesor për ta bërë këtë. Oh po, dhe duke luajtur në Apollo në Harlem për një javë…
JH: Lista është e gjatë, apo jo?
DA: Duke luajtur Coachella këtë prill ishte gjithashtu vetëm një përvojë tjetër e tërë që nuk e kisha parashikuar në kontekstin e Gorillaz.
Unë isha atje, ishte vërtet e bukur. Me suksesin që ka parë Gorillaz, a jeni argëtuar duke parë këtë grup virtual që keni krijuar duke pushtuar botën?
DA: (Nxjerr) Epo, ne gjithmonë mendojmë se mund të bëjmë shumë më tepër. Kështu që nuk mendoj se ne vërtet e shikojmë atë në këto terma. Ne jemi shumë kritikë ndaj vetes.
Vërtet?
JH: Ka momente gëzimi.
DA: Pamje.
JH: Pamje. Për shembull, siç sapo tha Damon, Coachella, padyshim që pati një zhurmë që po qarkullonte pas shfaqjes. Ishim shumë të emocionuar. Por sigurisht që ju vazhdoni të nesërmen dhe mendoni për gjënë tjetër. Mos u ndalni në gjëra për një kohë të gjatë. Siç tha ai, gjithmonë, gjithmonë ka vend për përmirësim. Dhe ne jemi në proces të përmirësimit të asaj që bëmë në Coachella për herën tjetër që do të luajmë.
DA: Unë mendoj se çdo gjë në botën artistike vizuale të performancës, ju keni një moment të shkurtër ku mund të keni një këndvështrim mbi të dhe të shijoni dridhjet. Pjesa tjetër e kohës është vetëm punë e vështirë dhe zhgënjim. Unë nuk do ta shisja atë si një mënyrë jetese, me të vërtetë. 99 për qind punë e palodhur dhe zhgënjim. (Qesh)
Si krahasohet puna e Gorillaz me punën e palodhur dhe zhgënjimin e të qenit artist në përgjithësi apo të luajë në një grup?
DA: Epo… Po, dua të them, mendoj se jam i kualifikuar për ta thënë këtë. Çdo gjë individuale ka një karakter krejtësisht të ndryshëm. Por kjo është një nga gjërat më të kërkuara. Nuk e di nëse është aq kërkuese sa vënia e një opere. Por mjaft afër. Është padyshim po aq e shtrenjtë.
JH: Po. Ne jemi një organizatë jofitimprurëse, Gorillaz.
DA: Ne do të deklarohemi shumë shpejt.
JH: (Plasaritje)
Çfarë në veçanti e bën atë shumë më të shtrenjtë se të performosh si grup?
JH: Epo, videot janë të shtrenjta.
DA: Bëj llogaritë, vërtet.
JH: Të kesh një shfaqje live që ka të gjithë ata njerëz në skenë, të cilët të gjithë duhet të fluturojnë nëpër botë, të vendosen dhe të paguhen.
DA: Udhëtimi nëpër botë për të regjistruar. Gjithçka është e shtrenjtë. Jeta moderne është e shtrenjtë.
JH: Ne nuk mendojmë për koston. Ne mendojmë se çfarë na nevojitet për ta bërë atë të funksionojë, dhe më pas kostoja na godet në fytyrë gjashtë muaj më vonë.
DA: (Qesh) Ne jemi si një shfaqje që vjen në qytet, dhe më pas kur të gjithë e kuptojnë se sa shumë i detyrohet, ne shkojmë në qytetin tjetër. (Të dy qeshin me zemër)
JH: Një hap përpara përmbaruesit.
DA: Njeriu i repos.
JH: Burrat e repove po vijnë për ne. (Më shumë të qeshura)
DA: Epo, ne e dimë Jude Lawkështu që ai ndoshta do të ishte në rregull.
Ju përmendët përpjekjen për të përmirësuar vazhdimisht prezantimin edhe përtej asaj që keni bërë në Coachella. A mund të më thoni diçka se çfarë ambicie keni?
DA: Sigurisht që ka zona. Mos (Def) në Roundhouse, ai u vesh. Kostumi funksionoi vërtet në kontekst me gjithçka tjetër. Kështu që unë mendoj se ndoshta pak më shumë nga kjo. Unë sigurisht mendoj se çdo këngë ka një botë të ndryshme në të, ose shumë këngë kanë. Ndoshta kjo do të ishte një mënyrë për të pikësuar gjendjen shpirtërore. Une nuk e di. Si mund të thuash që diçka është perfekte kur në radhë të parë është një libër kaq i hapur, e di? Eshte e pamundur. Ne e pranojmë se ndonjëherë do t’ia dalim me të vërtetë siç duhet, dhe ndonjëherë mund ta bëjmë, e dini…
JH: Dhe nuk mendoj se do ta arrijmë atë perfekt në këtë drejtim. Deri në momentin që do të luajmë shfaqjen e fundit nga ky album, ne do të jemi ende të pakënaqur me elementë të vegjël të tij. Por ky është një urdhër shumë i gjatë, të presësh të largohesh prej tij dhe të thuash: “Kjo ishte më e mira që mund të ishte.”
Në një moment kishit diskutuar për të bërë një film Gorillaz. A është kjo diçka që ju ende dëshironi të bëni?
JH: Mendoj se po bëjmë një film, por në mënyrën tonë. Nuk janë dy orë në kinema. Është një film që shfaqet gjatë vitit të ardhshëm dhe ju duhet të kapni të gjitha skenat e ndryshme duke shkuar në koncerte dhe duke shkuar në internet dhe duke parë video dhe duke i bashkuar ato.
DA: Dhe ndoshta në fund të tij, ne mund të kemi material të mjaftueshëm për të redaktuar një film të duhur së bashku.
JH: Ne mund të bëjmë një film vetëm nëse e bëjmë vetë pa asnjë ndërhyrje. Provuam një film të animuar për herë të parë.
DA: Njerëzit që shkruajnë skenarë dhe gjëra të tilla janë problematike për ne, sepse asnjëri prej nesh nuk di të lexojë.
JH: (Qesh) Jo, asnjëri prej nesh nuk mund të lexojë skenarë. Na duhen vetëm fotografi.
Përmbajtje të ngjashme: